Bu saat adama ən yaxın sirdaşı telefonudur
Kimi istəyirsən, telefonla axtarırsan. Zəng çatmayanda məyus olursan: “Bu nömrəyə zəng çatmır, xahiş edirik, bir az sonra zəng edəsiniz”. Bu cümlədə həm ümidsizlik var, həm də ümid. “Xahiş edirik, bir az sonra zəng edəsiniz” deyən qızın səsində o qədər inam var ki, hətta zəng etdiyin dostum ölmüş olsa belə, onun sənin zənginə bir neçə dəqiqədən sonra cavab verəcəyinə inanırsan. Elə bilirsən, dostun o qızın yanındadı, başı qarışıqdı, bir azdan zənginə cavab verəcək.
Telefonla bağlı bir neçə acılı-şirinli xatirəm var. İndiyə kimi çox telefonum olub. Hamısının da qutusu evdə qət-təzə durur. Qəribədir, mən bu qutuları telefonlardan çox istəyirəm. Səbəbi özümə də aydın deyil. Bəlkə uşaq vaxtı ayaqqabı qutularını maşın düzəldib sürürdüm, ona görə. Nə bilim...
İndiki telefonumda xeyli nömrələr var. Bəzilərinin sahibləri həyatda yoxdur. Adlarını telefondan silməmişəm. Hərdən zəng edirəm. Zəng çatmır. O qızın acizanə xahişi: “Xahiş edirik, bir az sonra zəng edəsiniz” dəhşətli ümid reklamı. Bəzi nömrələr şəbəkə xidməti xaricindədir, bəzilərinin də cavabı da ölüm kimidir: “Bu nömrə işləmir”.
Hər halda həmin nömrələrə dostlarım kimi baxıram. Bəzən deyirlər ki, ölən adamın nömrəsini telefonda saxlamazlar. Bir dəfə ölən dostumun nömrəsindən mənə zəng gəldi, əməlli-başlı dəli oldum. Dostumun “üç”ünə, “qırx”ına da getmişdim, bəs bu zəng hardan gəlir - deyə həyacanlandım?
Dostumun yoldaşı idi. Deyir, hər dəfə ərimin nömrəsinə kontur yükləyirəm ki, telefon dayanmasın. Zənginin səbəbi bu idi ki, ərinin “Ədəbiyyat qəzeti”ndə nekroloqu çıxmışdı, ona sevinirdi, təşəkkür edirdi, heç vaxt ərinin şeiri “Ədəbiyyat qəzeti”ndə dərc olunmamışdı. Nə qəribə hiss idi, anlaya bilmirəm.
2009-cu ildə kənddən qardaşım mənə zəng elədi ki, atam xəstələnib, vəziyyəti ağırdı. Hazırlaşırdıq getməyə. Yenə zəng gəldi. Yenə qardaşım idi. Evdə heç kəs telefonu açmağa çəsarət etmədi. Telefondan qorxurduq. Yenə zəng, zəng, zəng, zəng... Axırda oğlum açdı telefonu. Başını qaldırıb bir kəlmə dedi: “Babam öldü. O vaxtdan telefondan qorxmağa başladım”.
Oğlumun köhnə bir telefonu var. İşlətmir. Üst-başı cızılıb. 11-ci sinifdən saxlayır. Məxmər bir parçaya büküb sandıqda gizlədib. Yoldaşım bu sirri oğlumdan öyrənib. Eşidən kimi ürəyim göynədi. İçində bir sevgi mesajı var.
Xəzər dənizində itgin dişən neftçilərlə bağlı göstərilən bir kadr hələ də məni yandırır. İtkin düşənlərin ailə üzvlərinin hamısının əlində telefon vardı. Dəqiqə başı hamı zəng edirdi. Amma yenə o qızın səsi: “Xahiş edirik, bir az sonra zəng edəsiniz”. Hər ümid ölər, hər telefon sönər, amma bu cümlədəki ümid heç vaxt sönməyəcək.
Kaş bir dəfə itkinlərin biri cavab verəydi. Deyəydi ki, bir dalğanın qoynundayıq, yol gəlirik sahilə. Di gəl, telefonlar lal qayalar kimi susub, yanar ocaqlar kimi söndürülüb. Amma altında bir köz də qala bilər ocağın. Tez-tez zəng eləməklə o ocağı üfürmək, itkinləri geri çağırmaq, yuxudan oyatmaq, onları diri saxlamaq istəyir doğmaları.
Onların telefonlarına zəng çatmır.
Həmişə zəng edəcəklər, yenə o qızın ümidli səsi heç vaxt kədərlənməyəcək.
Deyirəm, nə olar, gəlin biz də o itkinlərin xatirəsinə telefonlarımızı bir saatlıq söndürək, qoy bizə də zəng çatmasın. Nə olar, gəlin bunu edək. Bəlkə, ürəyimiz bir az soyuya.
Qəşəm Nəcəfzadə(kulis)
pia.az
Digərxəbərlər
Populyar xəbərlər
