İtin intiqamı

Qəşəm Nəcəfzadə yazır

Bu yaxınlarda getmişdim fermaya. İtlər məni uzaqdan görüb təxminən bir kilometr yolu qaça-qaça üstümə gəldilər. Bilmədilər, məni necə qarşılasınlar. Biri, Qarbasanın balası diz çöküb ayaqqabılarımı yaladı (ürəyimdən şair Camal Yusifzadənin bir misrası keçdi: Ayaqqabımın tozunu yala, yala Alabaş). Biri də -Lokan qaça-qaça gedib fermaya dəyib yenidən sürətlə üstümə gəldi. Səkil də oynaya-oynaya əks tərəfə hürdü. Bir sözlə, itlər ətrafıma dövrə vura-vura məni gətirib çıxartdılar fermaya.

Mən bu itlərin nəslini tanıyıram. İçində biri var, atam ona Böyükağa itinin balası deyirdi. Hərçənd ki, hər şeyə hürməz, az hürər, amma saz hürər.

Ferma adamları ilə hal-xoş edirəm. İtlərin hamısı mənim ağzıma diqqətlə baxır. Elə bil, məni əməlli-başlı başa düşürlər. Səkil adında bir itimiz var, elə bil, xəbər buna yeni çatıb. Təzədən başlayıb hürməyə. Özü də nəyə hürsə yaxşıdır? Qapının ağzında soyunduğum ayaqqabıma. Elə hirs və ürəklə hürür ki, guya məni oğurluq üstündə yaxalayıb.

O biri itlər acıqlanırmış kimi hərdən Səkilə təpinirlər. Elə bil, deyirlər ki, bəsdir də, daha ağını çıxartdın...

Çölə çıxıram. Pencəyimi qolumun üstə almışam. Qırmızı qalstukum açıq-aşkar görünür, yəni külək onu o tərəf-bu tərəfə yelləyir. Yellədikçə Səkil atılıb düşür. Kül olmasın Səkilin başına, indi də qalstukuma hürür. Qolumun üstə atdığım qara pencəyimə çəmkirir. Bir yana baxanda Səkilin günahı yoxdur. Çünki hələ indiyə qədər heç kim fermada pencəyi qolunun üstə gəzməyib, nəyi olubsa, əynində olub. Əslində, Səkil belə dəyişikliklərə hürəndi.

Evin arxasında üst-üstə yığılmış bir yığın rezin topası diqqətimi çəkir. Bu rezinlər sovet maşınlarının arxa təkərlərində olur. Elə bir funksiya daşımır. Çox adam həmin rezinləri açıb kənara atır. Elələri də var ki, o rezin olmasa maşın sürməyi özlərinə bir qabahət sayırlar. Guya maşın yaxşı görünmür. Yağış yağında təkərlər palçığı maşının altına çırpır.

Böyük bacımdan soruşuram:

- Bu rezinlər nədir belə?

- Qardaş, bu rezinləri Səkil gətirib.

- Haradan gətirir?

- Maşınlardan dişləri ilə qopardır.

- Nəyə görə qopartsın ki?

- Qardaş, Səkilin maşınlarla intiqamı var.

Fermamız elə yerdədir ki, İmişlidən Beyləqana gedən maşınlar düz yatağın yanından keçir. İtlər üçün maşınlar adiləşmir. Gələnə də hürürlər, gedənə də. Səkil təzə doğulanda, o da başlayır maşınlara hürməyə. Səkil həm hürürmüş, həm də quyruğunu bulayırmış. Görünür, bərk qorxurmuş. Hürdüyünə görə qarşı tərəfdən üzrxahlıq da eləyirmiş. Yəni olar elə, olmaz belə.

Səkil böyüdükcə o biri itlər kimi xüsusən qırmızı rəngdə olan maşınlara hücuma keçirmiş. Günlərin bir günü Səkil cavan olduğu üçün təcrübəsizlik eləyib özünü çox qabağa verir. Maşın Səkilin ön ayağının birini ayaqlayır. Maşın da olur qırmızı rəngdə. Səkil zingildəyir. Sən demə, Səkilin qabaq ayağının biri sınır. Bir ilə qədər Səkil qabaq ayağını qucağında gəzdirir. Hətta arxa ayaqları üstə qalxıb yeriyirmiş, qabaq ayağını yerə basmırmış. Maşınlara əyri-əyri baxırmış. Bacım and içir ki, Səkil sınan ayağını yalaya-yalaya 6 aya sağaltdı. İntiqam hissindən Səkilin gözləri alışıb yanmağa başladı. Harda qırmızı maşın görürsə, onun rezinlərini dişi ilə qopardıb gətirir. Əslində Səkilin işi təkərlədir. Amma ağzına keçən ilk anda rezin parçası olur.

Səkil gündə üç-dörd maşını rezinsiz yola salır. Rezinlərdən evimizin arxasına bir taya vurub. Qırmızı maşınlardan ayağının intiqamını alır. Balaca gözlərindəki hirs aydınca hiss olunur. Səkilin gözlərindən öpmək istəyirəm. (lent.az)

pia.az