PİA.AZ Ramiz Rövşənin "Vətən" şeirin təqdim edir
Nə uzun çəkdi, vətən,
dönüb sənə qayıtmaq.
İçimin qürbətindən
bu vətənə qayıtmaq.
Hansı yolla qayıdım?
Yolların çəpərlənib.
Meşələrin, çöllərin,
göllərin çəpərlənib.
Bircə kol da qalmayıb -
kölgəsində yatmağa.
Bircə göl də qalmayıb -
sularında batmağa.
Səni doğrayan, bölən
bıçaqlar arasında,
Səsi hündürdən gələn
alçaqlar arasında
mənim yerim yoxdu, yox.
Ha deyim ki, “sən mənimsən”,
mənim səndə yerim yox.
Molla yasin oxuyanda
ölüləri əl çalan,
Binaları ucaldıqca
adamları alçalan
bu vətəndə yerim yox.
Hər şerim - ürəyimin
çat-çat olmuş güzgüsü.
Özgələrin doğmasıyam,
doğmaların özgəsi.
Vətən, səni sevə-sevə
axı necə itirdim?
İldən-ilə səni ev-ev,
küçə-küçə itirdim.
Rəngdən-rəngə düşə-düşə
günbəgün dəyişirsən.
Dəyişirsən küçə-küçə,
tinbətin dəyişirsən.
Saxlamağa gücüm çatmır,
əldən çıxıb gedirsən.
Təzə-təzə körpülərin
altdan axıb gedirsən.
Bu üçrəngli bayraq altda,
bu torpaq, bu daş üstə.
Körpələrin ayaq altda,
körpülərin baş üstə.
Sənsən, yoxsa mənəm yazıq?
Bu Ramizə kim desin?
İtgin düşən hansımızıq?
Bunu bizə kim desin?!..
pia.az
Digərxəbərlər
Populyar xəbərlər
