Tanrının kölgəsi

***

Yağış da bir sükutdu,
Dəniz harayı da.
Gözü dolusu ayrılığı yaşıyanın sərxoş təbəssümü də...
Günəşi sevən adamın qaranlıqda içi boy atar,
Gecəni sevənin isə nəfəsi...
Eh...payızda ağacların yüyürməyin görsəydin öz köksünə, Qollarındakı yuvalardan gələn səngər qoxusuna vurulardın.
Bax sevdalım, bir qəmli çağın yoxdusa, demək, ürəyin doğmadı sənə.
Bir ömür ürəksiz, yaşamaqsa, minarə divarlarına yapışan moruq öpüşlərdir.
Dualardan göy üzü qopub töküldükcə...
Bel bağlama çöhrəsi bulanıq sevgilərə, Bütün sevdalar pərvazlanar.
Sənə isə əllərinin işığıyla Tanrının kölgəsini yumaq qalar.

***
Sərxoş dualar.

Adamlar boy atdıqca içinə çəkilir kölgə-kölgə,
Ürəyi sınmış otaqlarda.
Sular bulandıqca
Bütün sevdalar tənhalıqda qovuşar,
Demək tənhalıq ayaqlarımızın sahibsizliyidir.

Özünə yuva qurmayan adam Allaha ev tikir,
Və soyunur divarlarındakı nimdaş pıçıltılarını...
Axı, üzünü qar yandıran adam üçün göy üzü də səhradı...
Ovucları quru yağışlar da...

Adamlar durnalar təki köçürlər baxışdan-baxışa.
Gözlərimizdə unudulan nə varsa ağac yaddaşıdır.
Yaşamaq canavar dişidir,
Ölüm də xilas yolu deyil artıq,
Eləcə bu həyatdan bərk-bərk yapış.

Bax sevdalım,
Yağış ayaqlarını çırpma fəsillərə.
Çünki
Sərxoş dualar xınalı ovuclardan uça bilmir güzgülərə.
Çünki əllərimizin payızında
Sonuncu yarpağın dəfninə and içir kəpənək pəncərələr...

Eldar İsmayıloğlu

pia.az