Bu il tanınmış şair Ramiz Mövsümün “Azərbaycan” jurnalında şeirlərinin çapı gecikdi
Səbəb isə hamıya tanış olan duyğu və düşüncələrin ədəbi mətnə çevrilə bilməməyidir. Sözüm bunda yox.
Şairin son aylar redaksiyamıza ardıcıl gəlməyində və şeirlərinin çapını israrla tələb etməyində müasir poeziyamız üçün xarekterik olan bir neçə nüansı gördüm və həmin ştrixləri yaddaşımın bir güncünə bənd elədim.
Ramiz Mövsümü çoxdan tanıyıram. Hətta kənddə quzu otardığım vaxtlardan. Sonra onu işlədiyim Yazıçılar Birliyində dostu və şahmat silahdaşı Siyavuş Məmmədzadə ilə şahmat oynayan gördüm. Belə vaxtlarda Ramiz Mövsümün oyuna daxil olmağı çətin idi, hələ gərək əvvəlcə tamaşaçı qismində Məmməd Orucla Siyavuş Məmmədzadənin qarşıdurmasına baxaydı, sonra yer boşalan kimi özünü verəydi stola. Sonra uzun bir oyun...
İllər sürətlə keçdi... Siyavuş Məmmədzadə xəstələndi, yazıçılar birliyinə gəlməyi seyrəldi, sonra isə müalicəsini evdə davam etdirdi. Beləliklə, şahmat taxtası yazıçılar birliyinin dördüncü mərtəbəsində ədəbi orqanların otaqlarından
göyə uçdu.
Sonra... Sonra isə şahmatı nə Məmməd Oruc oynadı, nə də Ramiz Mövsüm. Deməli, Ramiz Mövsüm tək qaldı, şahmatın birləşdirdiyi adamlar ayrıldılar, hərə bir tərəfdə öz təkliyini çəkməyə başladı.
Ramiz Mövsüm Siyavuş Məmmədzadədən ayrılandan sonra tək gəzdi, xatirələrlə yaşadı. Redaksiyaya şeir gətirdi, çapını israrla tələb etdi. Şahmatın yoxluğu onu daha da aqressiv elədi. Səyavuş Məmmədzadə dağ kimi yanından çəkilib getmişdi. Ramiz Mövsüm hərdən müvazinətini itirəndə, xatirələrindəki şəkillərdən yapışırdı. Şəkillər onu nə dərəcədə saxlayırdı, deyə bilmərəm. Bir onu bilirəm ki, şahmatın yoxluğu onu şeirə tərəf daha da itələdi.
Ramiz Mövsüm 78 yaşının içindədir. Tənhadır, təkdir. Dostlarının çoxunu itirib. Bir Siyavuş Məmmədzadə vardı, o da indi işə gəlmir. Şeirlərinin çapı yubananda onun gətirdiyi misallar məni kövrəldir: “Mənim Məmməd Arazla, Əli Kərimlə, Qılman İlkinlə, Qabillə şəkillərim var. 1960-cı ildən bu günə kimi dövrü mətbuatda çap olunuram. İstəyirsən, o şəkilləri gətirim sənə göstərim”.
İndi Ramiz Mövsümin dostları şəkillərdir. Onlar da hələlik bu dar macalda işə yaramır. Əgər o şəkkillər bir an içində canlı olsaydılar, Ramiz Mövsümün hayına çatardılar. Bu şəkil məsələsi məni çox düşündürdü. Birdən-birə həyatın faniliyinə və Ramiz Mövsümün təkliyinə dəli kimi inandım. Özümü, gələcəyimi düşündüm.
Belə bir məqamda Ramiz Mövsüm ənənəvi bir üsula əl atır: “Mən modern şeiri bəyənmirəm, qafiyyəsiz şeirin ədəbiyyat olmağını qəbul etmirəm”.
Sonra misallar gətirir: Məmməd Araz belə deyirdi, Əli Kərim belə danışırdı, Qılman İlkin bu cür yazırdı və sair.
O, elə bilir ki, şeirlərinin çapının yubanmağı modern şeir olmamağı ilə bağlıdır. Yenə misallar: Qabil qafiyyə haqqında belə deyirdi, Məmməd Araz belə yazırdı.
Ramiz Mövsüm həm də elə bilir ki, şeirlərinin çapının yubanmağının səbəbi dostlarının tez bir zamanda şəklə çevrilməyidir. Dünən məndən ayrılan kimi yenə zəng elədi: Mənim Əli Kərimlə, Qılman İlikinlə, Məmməd Arazla şəklim var, istəyirsən, sabah gətirim bax. Gətirdi də.
O şəkillərə baxdım, baxdım... Bu an qəlbimindən dərin bir cızığın sızıltısı keçdi: Axı mən necə edim ki, dostlarım şəklə çevrilməsin?!
Qəşəm Nəcəfzadə(kulis)
pia.az