Qəşəm Nəcəfzadə yazır
Dəli –dolu bir dostum vardı, gözəl insan, gözəl ədəbiyyat adamı idi. “İçərişəhər” metrostansiyasının yaxınlığında rəssamlıq emalatxanası üçün yer kirayələmişdi. Nə vaxt darıxırdım, getdirdim yanına, uzun-uzadı söhbətlərimiz olurdu, nəticədə gəlib çıxırdıq baş ağrılarına. Baş ağrısının səbəbi və müalicəsi mövzusunda mənə dəyərli məsləhətlər verirdi.
Dostumun bir şeirlər kitabı çıxmışdı, kiçik bir ön söz yazmışdım kitaba. Söhbət əsnasında dedim ki, başım bərk ağrıyırdı deyə uzun yazmadım, yoxsa şeirlərin məni çəkib aparırdı dünyanın o başına. Dostum o qədər təsirləndi ki, dedi, nəyin bahasına olur-olsun mən sənin başının ağrısını kəsməliyəm. İçkinin baş ağrısına xeyrindən başladı, keçdi idmana, ordan Neftçilər xəstaxanasına, səhər-səhər bulvardan piyada gəzməyə, masaja, nəticədə gəlib dayandı düz namazın üstündə. Dedi, ibadət elə, namaz qıl, başının ağrısı keçəcək. Dedim, hamısını eləmişəm, bu baş ağrısının əlacı yoxdur. Dostum yenə barmaqlarını söykədi dodaqlarının ucuna, başladı başıma əlac fikirləşməyə.
Dostum əlac tapmağında olsun, baş ağrısının başıma gətirdiyi bir oyundan danışım. Rayonda yaşadığım vaxtlardı. Bir molla dostum var, vaxtı ilə yaxşı “vuran” olub, indi keçib ibadətə. Orta məktəbdə səkkizinci sinfə kimi bir yerdə oxumuşuq. Sonra o “səkkizdən” gedib peşə məktəbinə, çilingərlik oxuyub. İndi hər görüşəndə ilk sözü bu olur ki, yadındadır, sən riyaziyyatı məndən köçürürdün?! Mən yazığın bəxti belədir; gənclik illərində kimlə salam-kəlam kəsmişəmsə, görən kimi deyir, yadındadı sənin şeirinin axırıncı bəndinin qafiyəsini mən düzəltmişdim?! Biri deyir ki, yadındadı, kənddən rayona piyada gəlirdin, mən səni maşına götürdüm?! Biri deyir, sənin ədəbiyyat kitabın yox idi, mən tapıb verdim, sən də oxuyub şair oldun. Bütün bunlar ona görədir ki, mən bir az tanınıram deyə guya üstümdə hamının haqqı var. Guya mən də bu haqqı unutmuşam. Geçək molla dostuma. Görüşlərimizin birində dedim, evə tez getməliyəm, başım bərk ağrıyır. Dedi, başının dərmanı məndə. Bu saat dua yazım, apar yarım litr suya qat, gündə səhərlər üç qurtum iç.
Ağrı o qədər güclü idi ki, əlacım kəsildi, ömür boyu inanmadığım bir şeyə razı oldum. Duanı gətirdim evə. Yarım litr suyun içinə atdım, səhərlər başladım acqarına üç qurtum içməyə.
Uşaqlarım balaca idi, Kəramətin 4, Sevincin 3 yaşı olardı. Yaşadığımız bina evinin həyətində qonşularla şirin-şirin söhbət edirdik. Yoldaşım da burda idi. Duadan-zaddan söz düşmüşdü. Duanın, cadunun əleyhinə sərt danışırdım. Elə bu vaxt Sevinc evimizin eyvanından uca səslə qışqırdı.
- Ay mama, Kəramət atanın duasının suyundan içdi.
Bu, başımın ağrısından daha güclü ağrı idi.
Gələk rəssam dostumun yanına. Dostum cəld əlini dodaqlarından götürüb dedi:
- Sənə bir dərman versəm, heç kimə deməzsən? Dedim ki, arxayın ol.
O natəmiz bir yerdən; həşaratların, siçovulların yuva qurduğu toz-torpaq basmış rəsm əsərlərinin altından üç kiloqramlıq bir banka çıxartdı. Dedi ki, hələlik üç qaşıq iç. Amma heç kəsə demə ki, bu dərmanı mən sənə vermişəm.
Nə qədər elədim, dərmanın adını demədi. Zorla həmin bankadan mənə üç qaşıq içirtdi. Sonra başladı dərman haqqında danışmağa: 10 ildir ki, bu dərmandan içirəm. Görürsən ki, dəf kimiyəm. İndi sənə bir litr verəcəyəm. Apar evə. Birdən 3 qaşıqdan artıq içərsən ha... Yalnız üç qaşıq. Çox içsən, o saat öldürər. Gördün ki, normadan bir az artıq içmisən, barmağını sal xirtəyinə, qaytar. Yoxsa o dünyalıq olarsan. Gördün, mümkin deyil, təcili yardım çağır, mədəni yusunlar, sistem qoysunlar.
Dostum danışdıqca başladı ürəyim bulanmağa. Dizlərim tirədi. Dostumu iki görməyə başladım. Dedim ki, özümü pis hiss edirəm, məni həkimə çatdır. Dedi ki, bacarırsan qaytar, yəqin, bir-iki damcı çox olub.
Çölə çıxıb taksiyə əyləşəndə dostum bərk-bərk tapşırdı ki, dərmanın mən verdiyimi heç kimə demə. Dedim, heç olmasa adını de. Dedi, deyə bilmərəm.
Çatdım təcili yardıma. Həkimlərin ilk soruşduğu bu oldu ki, nə dərmanı içmisən? Dedim, bilmirəm. Həkimlər məni Semaşka xəstəxanasına apardılar. Mədəmi yudular. Sistem qoşdular. Özümə gəldim. Səhəri gün dostum yanıma gəldi, soruşdu ki, dərmanı mən verdiyimi heç kəsə demədin ki?
- Yox, dedim.
- Başın ağrıyır?
Ağrısa da “yox” - dedim.
Sonralar nə qədər elədim, dostum mənə içirdiyi dərmanın adını demədi. Mən də bir daha başımın ağrıdığını heç kəsə deməyəcəyimə and içdim. Çünki baş ağrısının ağrısı daha dəhşətli imiş...(kulis)
pia.az