Mən niyə uşaq şeirləri yazdım?

Kənddə yaşadığım vaxtlarda qonşumuzdakı uşaqların oyuncaqları yox idi. Ayaqları ilə tozlu yolların üstündən ayrı bir yol çəkirdilər. Vedrə, balta, dəhrə ilə oynayırdılar

Bir dəfə uşaqların birinin əmisi şəhərdən gələndə oyuncaq alıb gətirdi: tək qız kuklası. Oğlan kuklanı oynadırdı. Uşaqlar ona gülmürdülər. Çünki çox şeylərdən xəbərsizdilər.

O biri uşaqlar kuklası olan uşağa həsrətlə baxırdılar. Uşaqların acığına o uşaq kuklanı aparıb o biri uşaqların əlinə toxundururdu. Elə bil, uşaqların həsrətini daha da artırırdı.

Onda mən oyuncağı olmayan uşaqların hamısına şeir yazdım. Hətta adları ilə. Hər gün onlar atılıb düşə-düşə öz şeirlərini deyirdilər. Kuklası olan uşaq da onlara həsrətlə baxırdı. Hərdən uşaqların birinin şeirini deyirdi. Şeir öz ad ilə deyildi deyə, utanırdı. Bilirdi ki, ona yazılmayıb. Sonra o uşağa da şeir yazdım. Beləliklə, mənim artıq 15 uşaq şeirim hazır idi.

1985-ci ildə “Gənclik” nəşriyyatının direktoru yazıçı Əzizə Əhmədovanın yanına gəldim. Böyüklər üçün şeirlərimi kitab halında çap etdirmək arzumu bildirdim. Əzizə xanım dedi ki, nəşriyyatımız böyüklər üçün yox, uşaqlar üçün kitablar nəşr edir. Qayıtdım kəndə, həmin uşaqların yanına. Uşaqlar şeirlərimi hələ də ucadan oxuyurdular.

Uşaqlara ikinci dəfə şeir yazdım. Hər uşağa iki şeir. Başqa məhəllədən də gələnlər olurdu. Uşaqlar məndən şeir istəyirdilər. Bir az şeiri gecikdiyinə görə bir qız uşağı evlərinə ağlaya-ağlaya getmişdi. Sonra anası qızının qolundan tutub gətirdi ki, müəllim, mənim qızıma da şeir yaz. Sizin şeirdən ötrü ağlayır.

Şeirlərim məktəbə, hətta qonşu kəndlərin məktəblərinə qədər gedib çıxmışdı. Müəllimlər sinifdən xaric oxu kimi mənim şeirlərimdən istifadə edirdilər. Bəlkə də, kitabım çap olunsaydı, heç bu qədər yayılmazdı.

Sonra həmin şeirlər “Gənclik” nəşriyyatında çap olundu. Həmin kitabın qonorarı ilə rayonda 3 otaqlı mənzil aldım. Kəndimizin kitabdan xəbəri yox idi. Amma şeirlərimi kəndin bütün uşaqları əzbər deyirdi. Məktəbimiz və qonşu kəndlərin məktəbləri əlifba bayramında mənim şeirlərimdən istifadə edirdilər. Deyirdilər ki, şeirlərimin ikisi-üçü gedib Bakı məktəblərinə çıxıb. Sonra dərslikərə qədər ayaq açdı şeirlərim.

Dastanlarda deyildiyi kimi, ozan dili yüyrək olar. Qonşumuzdakı həmin on uşağın ayağı sayalı oldu. Onlara yazdığım şeirləri məni haralara aparmadı?! Uşaq mahnılarına, dərsliklərinə qədər aparıb çıxardı. Mənə üç otaqlı mənzil verdi. Türkiyədə həmin şeirlər çap olundu. Yazıçı Zahid Xəlil, Tofiq Mahmud şeirlərim haqqında məqalə yazdılar. Sonralar uşaq şeirlərimə görə Tofiq Mahmud mükafatına layiq görüldüm. Bu şeirlərə görə Azərbaycan Yazıçılar Birliyində Uşaq Ədəbiyyatı şöbəsinin müdiri oldum. Azərbaycan televiziyası “Çıraq” verilişinin bir sayını mənim uşaq şeirlərimə həsr etdi. Veriliş Bakının 189 saylı məktəbində çəkilirdi. Verilişin müəllifi tanınmış uşaq yazıçısı , professor Zahid Xəlil, qonağı mən, iştirakçılar 5-ci sinif şagirdləri idi. Uşaqlar şeirlərimi deyirdilər. O şeirləri ki, onları kənddə oyuncaqları olmayan uşaqlara yazmışdım. Sinifdə o adda uşaqlar da vardı. Şeirləri eyni ilə kənddəki uşaqlar kimi deyirdilər. Qəribə hisslər keçirirdim.

Ötənlərdə isə həmin on uşağın şeirlərinə görə Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin “Qızıl kəlmə” mükafatını aldım. Həmin oyuncağı olmayan on uşağı düşündüm. İndi onların çoxu baba və nənədir. İstəyirəm aldığım mükafatın pulundan onlara oyuncaq alıb aparım. Elə-belə -sevinmək üçün.

Qəşəm Nəcəfzadə(kulis)

pia.az