Bir şair dostum var, əslən vedibasarlıdır. Təzə yazmağa başlayıb. Ən böyük dərdi təxəllüs məsələsidir. İstəyir, təxəllüs kimi atasının adını götürsün. Məsələn, Əhməd Sabiroğlu. Deyir, atası həm də ilk sinif müəllimi olub: “Şeirlərimi əzbərliyirdi. Toyda-nişanda şeirlərimdən misralar deyirdi. İlk kitabımın çapını görmədi. İstəyirəm, imzamda atamın adını yaşadım”
Nə isə, günlərin bir günü başqa vedibasarlı şairlərlə toplaşdıq şair dostumuzun təxəllüs məsələsini müzakirə eləməyə. Məkan da oldu Çanaqqala. Stolun üstü lazım olan səviyyədə düzəldi, ilk badələr süzüldü. Yeni təxəllüsün sağlığına iki dəfə içəndən sonra qəflətən təxəllüs barədə fikir ayrılığı yarandı. Vedivasar şairləri təkidlə dedilər ki, şair Əhmədin təxəllüsü Sabiroğlu yox, gərək vedibasarlı olsun. Əhməd dedi ki, Vedibasar onun ürəyi, şah damarıdır, amma istəyir, Sabiroğlu olsun.
Qarşı tərəf əlini stolun üstünə nətər vurdusa, badənin ikisi dolu vəziyyətdə stoldan düşdü. Əhməd dostum acıq eləyib məclisdən getdi. Biz gecə saat 11 kimi Əhmədin təxəllüsünü müzakirə elədik, amma yekdil qərara gələ bilmədik. Gecə saat 3-də şair dostum Əhməd mənə telefon açdı ki, müəllim, mənim təxəllüs məsələmin axırı nə oldu. Dedim ki, hələ yekdil bir qərar yoxdur, biz yenə bu məsələ ilə bağlı Çanaqqalaya toplaşmalıyıq, yenə həmin otağa, həmin heyətlə.
Dostlarla vədələşdik ki, növbəti görüşə daha geniş tərkibdə yığılaq. Hətta kömək üçün Qarabağ şairlərini də dəvət edək. Belə də oldu. Ömürlük prezident təqaüdü arzusunda olan qarabağlı şair dostumuz çox orjinal bir təklif irəli sürdü. Dedi, eşidib ki, biz düz 5 dəfə təxəllüs məsələsi ilə bağlı Çanaqqalaya toplaşmışıq. Vedibasar da bizimdi, Çanaqqala da. Elə şairimizin adı olsun Əhməd Çanaqqala. Hamı sevindi, badələr süzüldü, sağlıqlar deyildi.
3-4 aydan sonra Əhməd Çanaqqalanın yeni şeirlər kitabı çıxdı, adı da “Çörəyimin duzu yoxdur”. Bir az güldük, bir az da kədərləndik. Kitaba nə üçün belə ad qoyduğunu hərə bir yerə yozdu. Biri dedi ki, kişinin çox qonaqlığını yemişik, amma şeirləri haqqında mətbuatda söz deməmişik.
Ürəyimə damdı ki, Əhməd Çanaqqalanın ən pis dostlarından biri mənəm. Hələ şairimizin bir dənə şeirini işlədiyim jurnalda çap etməmişəm. Səbəb də budur ki, şeirlər şeir deyil, hamısı söz yığınıdır. Misralardan lülə iyi gəlir. Hər gün qonaqlıq verir. Yeyib içə-içə şairimizi tərifləyirik. Mətbuata gələndə susuruq. Fikirləşirəm ki, adam deyilik.
Əhməd dostum günlərin bir günü mənə nə desə yaxşıdır:
- Müəllim, başdaşıma bir şeir yazmışam. Onu çap elə.
Əhməd məni yaman yerdən vurur. O, məni kövrəltmək istəyir. Deyir, bəlkə bu
“ölüm” məsələsi ilə qəlbimi ələ ala. Əhmədin bu cəhdinə elə kövrəlirəm ki, az qala boynundan qucaqlayıb ağlayam. Ancaq yenə əlimdən bir iş gəlmir.
6 aydan sonra Əhməd dostum dünyasını dəyişdi. İndiyə kimi mətbuatda nə şeiri çıxmışdı, nə şəkli. Tək bir kitabı çap olunmuşdu. Oğlu yanıma gəldi ki, atamın ölümü haqqında bir yazı yaz, ver mətbuata, özü də şəkli də çıxsın. Bunu anam istəyir. Özümə nifrət elədim ki, niyə indiyə kimi Əhmədin bir şeirini çap etməmişəm. Nə isə, Əhmədin nekroloqu qəzetdə çıxdı. Oğlu sevinirdi və deyirdi ki, anam 30 qəzet aldırıb. Elə sevinir ki, atamın şəklinin qəzetdə çıxmağına.
Kədərləndim, bir az da hirsləndim, öz-özümə dedim ki, məndən pis adam yoxmuş.(kulis)
pia.az
Digərxəbərlər
Populyar xəbərlər
